Oorzaak - Ons verhaal deel 11 Een van de eerste vragen die in mijn hoofd opdoemt bij het lezen van het verhaal van een lotgenoot: wat is er misgegaan? Eigenlijk doet het er helemaal niet toe maar het is vast een menselijke behoefte om het noodlot te kunnen verklaren.

Afscheid - Ons verhaal deel 10 Na drie volle dagen thuis zouden we ons zoontje moeten begraven. Vooraf was ik bang dat ik geen afscheid zou kunnen nemen. Hoe kun je je kindje na drie dagen alweer laten gaan?

Tijdens de bevalling van mijn dochter heb ik geen pijnstilling gehad. Door mijn rugweeën vond ik het verschrikkelijk om te liggen. Met afschuw denk ik terug aan de momenten dat ik horizontaal moest omdat de verloskundige mijn ontsluiting wilde controleren. Op het persgedeelte na heb ik de hele bevalling staand doorgebracht. In mijn eigen bubbel zonder polonaise aan mijn lichaam. Yoga mantra's hielden mij letterlijk op de been "deze wee komt nooit meer terug", "elke wee brengt mij dichter bij mijn kindje" en "verwelkom de pijn en verzet je niet". Dat ik die laatste mantra ook toe zou passen in de eerste weken van rouw om mijn zoontje, had ik toen nooit kunnen bedenken.

Muziekdoosje (ons verhaal deel 9).Vanwege de obductie moest ons overleden kindje na de bevalling nog twee dagen in het ziekenhuis blijven. Onze uitvaartverzorgster kwam hem vrijdag eindelijk thuisbrengen.Wij waren zelf enorm gespannen over de thuiskomst. Alsof je verliefd bent. Vlinders in je buik. Zenuwachtig. Misselijk. Constant op je telefoon kijken of er al nieuws is. En nieuwsgierig natuurlijk. Een hoofd vol vragen.

Uiteraard kamp je na een stilgeboorte met een kleurenwaaier aan gevoelens. Naast pijn, gemis, verdriet, schok, onbegrip en jaloezie, voelde ik me vooral dom en naïef. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter ging ik van het ergste uit. Hoe had ik er dit keer blind op kunnen vertrouwen dat het weer goed zou gaan? Ik gaf mezelf de schuld van het feit dat ik compleet werd overvallen. Kwaad omdat ik fluitend door de zwangerschap was gegaan. Boos dat ik de dood niet aan had zien komen.

Het overlijden van mijn kindje na 40 weken zwangerschap, fungeerde als een stoomcursus relativeren. Andere problemen leken ineens een stuk minder groot. Logisch ook na zo'n enorm verlies.

Ons verhaal (deel 7). Net na de bevalling was ons kindje nog warm en zacht. We hebben die tijd benut om met hem te knuffelen, hem te aaien, dichtbij ons te houden, te besnuffelen en kusjes te geven. Daarna werd hij al snel 'stiller' en hebben we hem in zijn ziekenhuisbedje gelegd. Die paar uurtjes voor het ochtend werd, lag onze zoon in zijn bedje tussen ons in. In eenzelfde soort bed als mijn dochter 3 jaar eerder. Een eeuwigheid geleden. Een wereld van verschil.

Tijdens de zwangerschap van mijn zoon heb ik meerdere keren geroepen dat dit echt mijn laatste zwangerschap zou zijn en ik never nooit meer met zo'n dikke buik zou lopen. Een derde? No way! Mij niet gezien. Twee is meer dan genoeg.

Ons verhaal (deel 8). Na bijna 40 weken zwangerschap beviel ik van een stilgeboren kindje. De bevalling verliep zonder complicaties en die nacht hielden we eindelijk ons kindje vast. De volgende dag gingen we naar huis zonder onze zoon. Hij bleef in het ziekenhuis om door de patholoog onderzocht te worden.

Gelukkig lagen de geboortekaartjes nog niet klaar toen onze zoon stilgeboren werd. Ik had alleen wat pinterest foto's verzameld maar nog geen concreet ontwerp gemaakt. Na zijn geboorte ben ik wel vrij snel begonnen met het maken van de geboorte- en tevens rouwkaart. Twee voor de prijs van één. Na twee weken was het ontwerp zo goed als af. Toch heeft het versturen uiteindelijk drie maanden geduurd.

"Ik vind het zo knap van je. Je bent zo sterk en jullie doen het zo goed!" Bijna een standaard uitspraak na de stilgeboorte van ons kindje. Ik hoorde het op een gegeven moment zo vaak dat ik er jeuk van kreeg. Want wat doe ik eigenlijk precies zo goed en waarom noemen ze mij sterk? Ik leef door zonder mijn kindje, daar is niks knaps aan: het is bittere noodzaak.

Ons verhaal (deel 6). Woensdagochtend vertrokken we om 08.30 uur naar het ziekenhuis. Ik griste op het laatste moment nog een mooie foto van onze dochter mee om tijdens de bevalling naar te kijken. Wat extra kracht kon ik wel gebruiken. Wederom legden we tijdens spits de weg naar het centrum van Den Haag af. Dit keer voorbereid en zonder paniek. Bizar om opnieuw naar de plek te rijden waar twee dagen eerder onze wereld instortte.