Raketje

Ons verhaal (deel 6). Woensdagochtend vertrokken we om 08.30 uur naar het ziekenhuis. Ik griste op het laatste moment nog een mooie foto van onze dochter mee om tijdens de bevalling naar te kijken. Wat extra kracht kon ik wel gebruiken. Wederom legden we tijdens spits de weg naar het centrum van Den Haag af. Dit keer voorbereid en zonder paniek. Bizar om opnieuw naar de plek te rijden waar twee dagen eerder onze wereld instortte.

Het voelde vreemd om in het ziekenhuis te lopen met mijn enorme buik. Ik ontweek oogcontact met mensen uit angst dat er een vrolijke opmerking zou worden gemaakt of succeswens mijn kant op zou komen. Eenmaal geïnstalleerd kregen we een uitgebreide uitleg van de arts en verpleegkundige. We hadden vast personeel en bij elke wissel werd er ruim de tijd genomen om met ons te praten en naar ons te luisteren. De foto van onze dochter pronkte in het midden van de kamer. In het verslag van een van de verpleegkundigen las ik later dat mijn vriend en ik erg verdrietig waren maar ook samen konden lachen. Die samenvatting deed recht aan hoe ik me die dag voelde.

Het was een opluchting dat ik eindelijk iets kon doen voor mijn zoontje; hem op de wereld zetten. Die dag beeldde ik mij ontelbaar vaak in hoe het moment van de geboorte zou zijn en ik zei daarbij steeds weer tegen mezelf dat ons kindje straks weliswaar in mijn armen zou liggen maar stil zou zijn. Hij zou niet huilen, geen smakgeluidjes maken en niet op zoek gaan naar mijn borst. Hij zou er mogelijk ook 'anders' uitzien en snel minder warm worden. Ik probeerde mezelf voor te bereiden. Ik had weliswaar negen maanden hier naartoe geleefd; maar nooit op deze manier. Ik voelde gelukkig geen angst, hooguit angst voor het verdriet dat met de bevalling gepaard zou gaan.

Het grootste deel van de dag bestond uit wachten. De medicatie moest zijn werk doen. Om de vier uur slikte ik een nieuw pilletje in de hoop dat hierdoor ontsluiting op gang zou komen. Ik voelde me ontspannen. Voor het eerst sinds twee dagen aten en dronken we goed. Veel boterhammen en 's avonds roti. Alles ging op. Het was fijn om verzorgd te worden door de verpleegkundigen. Ondertussen keek ik MAFS Australie. Ik ben dol op guilty pleasures waarbij je niet na hoeft te denken en je je kunt vergapen aan de (hoogstwaarschijnlijk geregisseerde) relatiesores van onbekenden. Bijkomend voordeel was dat ik niet bang hoefde te zijn dat het thema babyverlies of zwangerschap ineens voorbij zou komen. Rond 16 uur begin ik 'iets' te voelen en om 18 uur had ik eindelijk ontsluiting.

Het ziekenhuis bevool een ruggenprik aan, ze wilden er alles aan doen om het mij zo comfortabel mogelijk te maken. Ook mijn vriend wilde mij onnodig leed besparen. Ik was nogal terughoudend omdat ik graag weer natuurlijk wilde bevallen. Tijdens de bevalling van mijn dochter kon ik ook echt niet liggen dan werd ik gek van de pijn en ik heb alles staand gedaan hetgeen niet kan met ruggenprik. Bovendien was ik angstig was voor eventuele risico's. De verpleegster vertelde mij dat ze in tien jaar tijd nog nooit een ernstige complicatie had gezien als gevolg van de ruggenprik. Maar goed, hoe groot is de kans om met 40 weken een stilgeboren kindje te krijgen zonder enige zwangerschapscomplicatie of voorteken? Op statistieken durfde ik niet meer te vertrouwen. Uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan. Ik hoopte zo ook wat energie te sparen.

Rond 19.30 uur werd de ruggenprik gezet door de anesthesist en assistenten. Ook hier was het personeel op de hoogte. De prik was gek genoeg een van de fijnste momenten van de dag. Niet omdat het de pijn verlichtte, de weeën waren op dat moment nog prima op te vangen, maar omdat er zo'n zorgeloze sfeer hing. Er werden veel grappen gemaakt, mijn vriend kreeg een blauw pak en muts op en dit werd vastgelegd op de foto en na het zetten van de prik aten we een raketijsje met een aantal verpleegkundigen. Op de foto stralen we van blijdschap alsof er niets aan de hand was. Zo voelde me ik ook even. Zorgeloos.

Uiteindelijk is het razendsnel gegaan. Om 23.30 uur had ik 4 centimeter ontsluiting en om 01.05 uur ben ik bevallen. De weeën voelde ik op een gegeven moment door de ruggenprik heen en ze volgden elkaar in sneltempo op. Een weeënstorm dus. Thank god -of liever gezegd de anesthesist- voor de verdoving. Ook het persen ging snel en goed (10 minuten bij mijn zoon vs 1,5 uur bij mijn dochter).

"Hij heeft donkere haartjes" antwoordde de arts op mijn vraag of ze zijn hoofd al goed kon zien. Kort erna werd onze prachtige zoon geboren. Hij zag er zo mooi uit. Toen ik onze zoon in mijn armen kreeg, brak mijn hart. Hij was volmaakt. Alles klopte behalve zijn hartje.