Naïef

Uiteraard kamp je na een stilgeboorte met een kleurenwaaier aan gevoelens. Naast pijn, gemis, verdriet, schok, onbegrip en jaloezie, voelde ik me vooral dom en naïef. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter ging ik van het ergste uit. Hoe had ik er dit keer blind op kunnen vertrouwen dat het weer goed zou gaan? Ik gaf mezelf de schuld van het feit dat ik compleet werd overvallen. Kwaad omdat ik fluitend door de zwangerschap was gegaan. Boos dat ik de dood niet aan had zien komen.

Ik voelde me bovendien misleid. Mijn zwangerschap voelde als één dikke, vette leugen waarin ik zelf het grootste aandeel had. Een leugen waarin mij een rad voor ogen werd gedraaid door zoete verwachtingen, roze wolken, en mooie woorden. Met een enorme babyshower op mijn werk, vriendinnen met wie ik vrolijk taartjes at, dagen aftelde en fantaseerde over hoe het zou zijn, en de verloskundigen die mij keer op keer vertelden hoe goed het ging, hoe perfect mijn bloeddruk was, hoe goed mijn kindje groeide en hoe mooi zijn hartslag klonk. Totdat er van het ene op het andere moment na bijna 40 weken ineens geen hartslag meer was.

Ik voelde me ook schuldig richting mijn dochter. Ik had niet alleen in een leugen geleefd maar mijn dochter daar vol in meegenomen. Ik kampte met het gevoel haar te hebben misleid. Ze werd maandenlang klaargestoomd voor een broertje dat zij uiteindelijk helemaal niet kreeg, althans niet zoals wij hadden voorgespiegeld. In plaats daarvan maakte ze ruw kennis met de dood. Uit het niets. Boem.

En natuurlijk weet ik dat deze gevoelens helemaal nergens op slaan. Dat je niet van het ergste uit moet gaan en dat een stressloze zwangerschap véél beter is dan één vol angst. Dat je niet anders kan dan je kindje voorbereiden op de komst van een baby. Dat ik niet verantwoordelijk ben voor het overlijden van mijn zoon en de gevolgen voor mijn dochter. Dat we er alles aan doen om het voor haar zo behapbaar mogelijk te houden. En dat ik eigenlijk juist heel trots mag zijn op het feit dat ik de angsten dit keer losliet. En, zoals een vriendin zo mooi zei, dat ze mij in een volgende zwangerschap gunt dat ik de naïviteit mag hebben die ik tijdens de zwangerschap van mijn zoontje had. Al is het maar een fractie daarvan.

Maar als de ratio uitstaat, blijft het gevoel knagen en haat ik mijn zorgeloze, zwangere ik. Het gevoel van schaamte dat ik van de zwangerschap heb genoten zonder enige notie van het lot dat mij te wachten stond. Ik schaam me voor mijn onwetendheid. En bovenal schaam ik me voor het feit dat ik mijn kindje niet heb kunnen beschermen, terwijl ik de enige was die dat had kunnen doen. Ik schaam me omdat ik heb verloren.