Mens-erger-je-niet

Tijdens de zwangerschap van mijn zoon heb ik meerdere keren geroepen dat dit echt mijn laatste zwangerschap zou zijn en ik never nooit meer met zo'n dikke buik zou lopen. Een derde? No way! Mij niet gezien. Twee is meer dan genoeg.

Ik vervloekte de misselijkheid tijdens mijn eerste trimester en het maagzuur tijdens de rest van mijn zwangerschap. Hierdoor moest ik elke nacht in de keuken wanhopig op zoek naar komkommer, appel of crackers. De combinatie enorme buik, gebrek aan energie plus peuter was ook geen succesformule. En die buik was echt groot. Ik heb meerdere keren de vraag gekregen of het echt maar één kindje was. Ik droeg erg naar voren, had veel vruchtwater en een grote baby van 60 cm; tel uit je winst. Mijn vriend had vooral last van mijn gesnurk en moodswings. Nu denk ik: was ik nog maar zwanger inclusief bovenstaande kwaaltjes.

Waar veel vriendinnen na twee kindjes nog rammelende eierstokken hadden, was ik er heilig van overtuigd dat er nooit een derde zou komen. Tijdens mijn verlof heb ik alle babykleertjes van onze dochter gesorteerd. Met pijn in mijn hart besloot ik om deze kleertjes weg te doen. Gelukkig was ik daar nog niet aan toegekomen.

Toen wij te horen kregen dat het hartje van onze zoon niet meer klopte, was mijn eerste reactie; dit nooit meer. Ik zei vrijwel meteen tegen mijn vriend dat ik niet wist of ik nog wel een kindje zou willen. Hij dacht er hetzelfde over. Nog diezelfde dag veranderden we -gelukkig beiden- weer van gedachten. Een vriendin sprak een jaar daarvoor ook al binnen een week na het verlies van haar baby over een nieuwe zwangerschap. Toen vond ik het opvallend dat ze daar al meteen mee bezig was. Kennlijk is dat dus een hele natuurlijke reactie om meteen na het verlies na te denken over een nieuw kindje. Het is ook niet zo raar. Het verlangen naar een tweede-of na onze zoon eigenlijk derde- kindje is niet verdwenen. Sterker nog, door de voelbare leegte is dat verlangen veel en veel sterker geworden dan daarvoor. Sinds het overlijden van onze zoon heb ik zelfs wel eens verlangd naar drie kindjes. Dat heb ik daarvoor nog nooit gehad. Wellicht zie ik drie kindjes voor me omdat onze eerste zoon daar één van hoort te zijn. Of het is een ijdele poging om zijn verlies te compenseren.

Van de artsen en psychologen die we spraken, mochten we, dankzij de natuurlijke bevalling zonder complicaties, meteen weer aan de bak zodra wij er klaar voor zouden zijn. De psycholoog vond het vooral belangrijk dat er tijd en ruimte zou blijven voor het rouwproces maar dat kan ook tijdens een nieuwe zwangerschap. Zolang je het nieuwe kindje maar los kunt blijven zien van je overleden kindje. Alleen de fysiotherapeute adviseerde anders. Zij raadde mij aan om met oog op de lichamelijke impact op mijn eigen lichaam minimaal zes maanden te wachten. Eerder kan wel maar daarmee vergroot je de kans op lichamelijke problemen tijdens/na de zwangerschap bijvoorbeeld aan de bekkenbodem.

De eerste periode na het verlies van ons kindje wilde ik heel graag zo snel mogelijk weer zwanger zijn. Beter gezegd: ik wilde niet niet zwanger zijn. Althans niet zonder een blakende baby in mijn armen. Ik genoot helemaal niet van mijn broodje filet americain, rosbief, rauwe tonijn, glaasje wijn en alle andere lekkere dingen die ik eindelijk weer mocht eten. De extase die ik voelde na de geboorte van mijn dochter, ontbrak. Het deed me alleen maar denken aan het feit dat ik niet meer zwanger was. En dat deed me weer denken aan ons grote verlies.

Inmiddels is de drang om meteen weer zwanger te worden iets afgenomen. Het is fijn om weer even mezelf te zijn zonder kwaaltjes en heftige hormonen. En natuurlijk zijn er ook veel dingen waar ik tegenop zie. Het idee dat ik alles noodgedwongen nog een keer moet doen voelt stiekem als een enorme opgave. De hele riedel nog een keer; opnieuw zwanger worden, het risicovolle eerste trimester overleven, misselijkheid, NIPT, maagzuur, 20 weken echo en -sinds het verlies van onze zoon- het desastreuze derde trimester. Soms voelt het alsof ik meedoe aan een real life mens-erger-je-niet waarbij ik vlak voor de finish keihard van het bord af ben geschopt en nu helemaal opnieuw moet beginnen. Game over. Ga terug naar start. Je ontvangt geen 200 euro.


Ik zal me nooit meer veilig voelen totdat de baby er is. Er is geen ijkpunt dat we moeten overleven waarna we opgelucht adem kunnen halen. De 40 weken vol maken zal nooit meer gebeuren. Bij een eventuele volgende zwangerschap zal ik rond de 37 weken ingeleid worden. Maar ook in de periodes daarvoor zal ik altijd bang zijn dat de placenta niet goed werkt en de baby daardoor in nood zal zijn. Ik zal pas kunnen ontspannen als de baby veilig ligt te huilen op mijn borst. Want wat voor anderen abnormaal, een kleine kans, een gering risico is,  is voor mij realiteit en dus volstrekt normaal geworden. Regel in plaats van uitzondering: het overlijden van je kindje in je buik met 39.6 weken. Het is al een keer gebeurd dus hoe weet ik dat het niet nog een keer zal gebeuren?

Ik ben eigenlijk doodsbenauwd voor een nieuwe zwangerschap. Maar ik probeer me ook te richten op de mooie kanten. Ik weet zeker dat ik de zwangerschap zelf, en het voelen van een baby in mijn buik, veel minder vanzelfsprekend zal vinden. Het blijft een groot geluk en voorrecht om zwanger te mogen worden en een gezond kindje te mogen krijgen, dat weten wij inmiddels helaas als geen ander. Tijdens de zwangerschap van mijn zoon maakten we vaak grapjes zodra onze dochter een nacht slecht sliep of liep te stampvoeten "Weet je zeker dat we nog een tweede willen? Kunnen we er nog onderuit?". Grapjes waar ik me nu wel eens schuldig over voel. Dat soort teksten zullen een volgende zwangerschap achterwege blijven. Ik verlang hevig naar het moment waarop ik weer zal bevallen en dit keer een huilend kindje in mijn armen mag sluiten. Met het gemis en de stille ervaring in gedachten, zal dat moment onbeschrijfelijk speciaal zijn. En ik kijk nu al uit naar de ontlading, blijdschap en opluchting die daarbij horen. Kom maar door met de champagne, confetti en fanfare. Ruk het buffet mer verboden voedingswaren tijdens zwangerschap maar aan. Vier het leven.

En ja het gaat onwaarschijijk spannend worden. En de triggers en herinneringen aan mijn vorige zwangerschap zullen het niet makkelijker maken. Maar ik ben mijn hele leven al angstig geweest voor vanallesennogwat en ik wil me niet daardoor laten leiden. Daarom probeer ik het 'einddoel' zo scherp mogelijk voor ogen te houden en daarop te focussen. Die prachtige, huilende baby die in onze armen ligt. Misschien dat het in de toekomst dan ook werkelijkheid zal worden. En dan hebben we ineens geen twee maar drie kindjes. Wie had dat ooit gedacht.