Ons verhaal (deel 8). Na bijna 40 weken zwangerschap beviel ik van een stilgeboren kindje. De bevalling verliep zonder complicaties en die nacht hielden we eindelijk ons kindje vast. De volgende dag gingen we naar huis zonder onze zoon. Hij bleef in het ziekenhuis om door de patholoog onderzocht te worden.
Rond 13:00 uur kwamen we thuis. Zonder maxicosi, zonder baby. Zo kon ik voor een klein moment de confrontatie -en realiteit- even uit de weg gaan. Al keek ik wel continue naar de mooie foto's die op mijn telefoon stonden. Verdrietig, maar zo trots op onze knappe zoon. 's Middags brachten mijn ouders onze dochter thuis. We hadden haar enorm gemist. Gedurende de dagen dat ze uit logeren was, snakten we naar apps, foto's en updates. Plotseling werden we overbezorgde ouders. Onze dochter was zelf ook van slag en vroeg meerdere keren wanneer ze weer naar huis mocht, een dergelijk heimwee had ze niet eerder vertoond. Het was dus heerlijk om ons meisje weer fulltime bij ons te hebben. Haar weer zien, voelen, ruiken en knuffelen werkte een soort van helend. Op die manier kon ik ook even toegeven aan mijn knuffelhormonen, die ik na de bevalling uiteraard had. Kortom we waren dolgelukkig met het weerzien.
Lichamelijk kon ik nog niet veel. Ik miste de kraamzorg, ondanks dat mijn vriend, ouders en schoonouders ons hielpen. Het voelde niet goed om hen steeds voor mij te laten lopen, en ik kon zelf de bank niet afkomen. In bed heb ik na de bevalling overdag nauwelijks gelegen. Ik had er geen behoefte aan om daar alleen te zijn ook al had ik last van naweeën, waarschijnlijk door de ingeleide bevalling en hormonen die daarbij toegediend waren, en stuwing. In het ziekenhuis had ik de optie gekregen om preventief medicatie tegen de stuwing te slikken. Bijwerking: depressieve gevoelens. Dat leek me geen leuk extraatje. Ik was al down genoeg dus besloot om moeder natuur zijn onverbiddelijke gang te laten gaan. Want niet alleen mijn geest maar ook mijn lichaam schreeuwde om een levend kindje Mijn schoonmoeder haalde kool, helaas werd het daardoor alleen nog maar erger. Strak afbinden was het advies van de verloskundige dus koos ik die nacht voor een knellende sportbeha. Wonder boven wonder was de stuwing de volgende ochtend verdwenen. Kennelijk besefte mijn lichaam razendsnel wat er aan de hand was.
Aan het einde van de dag kregen we nog een vervelend telefoontje van het ziekenhuis; we moesten ineens halsoverkop beslissen of we het hartje en de longen van onze zoon wilden laten onderzoeken in het LUMC. Kennelijk beschikten ze daar over een betere microscoop dan in Den Haag. Of we dit even binnen een half uurtje konden beslissen. O ja, het onderzoek zou twee weken kunnen duren en we zouden onze zoon dan pas later kunnen begraven óf moesten hem begraven zonder zijn hartje en longen. Het alternatief was een onderzoek in Den Haag, met iets minder goede microscoop. Hadden ze ons deze keuze niet eerder kunnen voorleggen? We wilden graag duidelijkheid over het overlijden, vooral met het oog op een eventuele opvolgende zwangerschap, maar wilden hem ook zo snel mogelijk weer thuis hebben én volwaardig begraven. Van de gedachte dat hij twee weken alleen in een koud mortuarium zou moeten liggen werd ik diepbedroefd. Ook begraven zonder hartje was gevoelsmatig geen optie. Na alles afwegen besloten we om het onderzoek gewoon in Den Haag plaats te laten vinden. Dan maar met een iets minder goede microscoop. De kans dat daardoor doorslaggevende bevindingen zouden worden gemist, werd niet groot geacht.
De volgende dag hielden we continue onze telefoon in de gaten en belden we meerdere keren met onze uitvaartverzorgster; zij zou onze zoon ophalen in het ziekenhuis en thuisbrengen. Om 17:00 uur was het eindelijk zo ver.
Wij waren er klaar voor en verlangden hevig naar ons kindje. Onze deuren stonden open, hij kwam eraan.
Reactie plaatsen
Reacties