Traktatie

Ons verhaal (deel 7). Net na de bevalling was ons kindje nog warm en zacht. We hebben die tijd benut om met hem te knuffelen, hem te aaien, dichtbij ons te houden, te besnuffelen en kusjes te geven. Daarna werd hij al snel 'stiller' en hebben we hem in zijn ziekenhuisbedje gelegd. Die paar uurtjes voor het ochtend werd, lag onze zoon in zijn bedje tussen ons in. In eenzelfde soort bed als mijn dochter 3 jaar eerder. Een eeuwigheid geleden. Een wereld van verschil.

En dan is het ochtend. Continue voel je een combinatie van trots en blijdschap overschaduwd door intens verdriet, onbegrip en leegte. Elke keer als ik naar mijn kindje keek voelde ik mij even immens gelukkig en leek ik een seconde lang te zweven om vervolgens met grof geweld neergehaald te worden door verdriet, pijn en gemis. Het gemis van hem nog heel lang bij ons mogen houden.

En dat gemis is oneindig oneerlijk. Want wat zag hij er perfect uit. Het leek alsof het universum een verdorven spel met ons speelde. Hier, je krijgt een voorproefje van hoe mooi het had kunnen zijn. Een soort fata morgana waarbij je na dagenlang zwoegen met een vreselijke dorst eindelijk je eindbestemming denkt te hebben bereikt in de vorm van de meest prachtige oase. Je kan bijna niet meer vooruitkomen en proeft het koele water al in je mond. Nog even en dan ben je er. Smachtend steek je je armen uit. Om vervolgens mis te grijpen in het niets. Wat overblijft is leegte en intens verlangen. Je voor altijd afvragend hoe het had kunnen zijn.

Ze zeggen wel eens dat ouders hun leven lang bezig zijn met het loslaten van hun kindje. Dat begint al vroeg bijvoorbeeld met de eerste nacht alleen slapen, de eerste dag naar de creche, de eerste logeerpartij en op latere leeftijd alleen naar school fietsen, op kamers wonen, een eigen gezin stichten. In de natuurlijke situatie heb je als ouder eigenlijk een heel leven lang de tijd om je 'baby' los te laten. Hoe doe je dat in hemelsnaam in vijf dagen? Dagen die normaal in het teken staan van verwelkomen zullen bij ons alleen maar draaien om afscheid nemen.

Toch pakken wij langzaam de realiteit weer op. We ontbijten en dat smaakt verrassend goed. Mijn vriend belt met kraamzorg. De verloskundige had hen al ingelicht over onze situatie en we hoefden ons volgens haar geen zorgen te maken over visite ontvangen. Helaas was de 'emphatische' (hoor het sarcasme van deze term afdruipen) dame van Klasse Kraamzorg (passende naam: not) een andere mening toegedaan. Volgens haar moesten wij wél rekening houden met de Covidmaatregelen en ze kon ons niet garanderen dat ze iemand zou kunnen vinden die ons zou komen helpen als er bezoek zou komen tijdens de kraamweek. En ja, ze was op de hoogte van onze situatie zei ze.  Flabbergasted hing mijn vriend op. Bizar dat ze geen enkele poging deed om het gewoon te regelen desnoods via een concullega of zzp-er. En dat terwijl er, zo hoorden wij later, voldoende kraamverzorgsters zijn die in ons geval geen strenge regels hanteren. Geen visite was voor ons natuurlijk onmogelijk. Ik heb vervolgens in tranen de verloskundige gebeld. We besloten om de hele kraamzorg in ieder geval de eerste dagen te laten varen. We hadden helemaal geen energie om ons hier druk om te maken. Onze verloskundige bood aan om de medische checks te komen doen die normaal door kraamzorg worden gedaan.

Rond 11 uur 's ochtend werd ons zoontje naar de patholoog gebracht. We wilden hem daarvoor niet alleen laten. Vervolgens spraken we nog kort met de psycholoog. Onze belangrijkste punten; wat moeten we doen om het rouwproces goed te laten verlopen en hoe kunnen we onze dochter hierbij zo goed mogelijk betrekken. Haar advies was om vooral eerlijk tegen onze dochter te zijn. De feiten niet mooier maken dan ze zijn. Ik had bijvoorbeeld al samen met haar de traktaties gemaakt voor de creche. Moest ik haar nog laten trakteren? Ze was immers wèl grote zus geworden. Het advies was om dit niet te doen. Als ze ernaar zou vragen zouden we kunnen zeggen dat mensen normaal vieren dat er een kindje is geboren en dus trakteren. Als een kindje dood wordt geboren is dat geen leuke gebeurtenis maar is iedereen verdrietig en wordt er dus geen feestje gevierd. Op basis van haar 'checklist' namen we de stappen in het rouwproces door. 

Daarna reden we naar huis. Zonder onze zoon. Hij lag niet mijn armen maar in de koude kelder van het ziekenhuis waar hij werd onderzocht. Ik voelde me leeg en moe. Mijn lichaam deed pijn en ik ervaarde alle lichamelijke ongemakken die je voelt als verse kraamvrouw. Maar dan zonder de knuffel- en gelukshormonen, natuurlijke highs bij het zien van je kindje en het gevoel van onmetelijk groot geluk. In plaats daarvan was het oorverdovend stil. Ik was een kraamvrouw. Een kraamvrouw zonder kind.