Het overlijden van mijn kindje na 40 weken zwangerschap, fungeerde als een stoomcursus relativeren. Andere problemen leken ineens een stuk minder groot. Logisch ook na zo'n enorm verlies.
De klachten na mijn bevalling, zoals naweeeën en stuwing, maakten een stuk minder indruk. Ik had geen puf om me daar ook nog druk over te maken. Veel kleine zaken waar anderen zich over opwonden, leken futiel. Ik ergerde me wel maar vond dit tegelijkertijd volkomen onterecht van mezelf omdat ik ook wel begreep dat mijn referentiekader naar de gallemiezen was. Je kan moeilijk over elk wissewasje zeggen: slaapproblemen, geen geschikte voedingshemdjes, laatste zware loodjes van de zwangerschap, huilbaby? Stel je niet aan; je hebt ten minste een kindje.
Over sommige berichten, wond ik me wel op. Zo las ik per ongeluk een lange melodramatische instagrampost van een influencer die met 33 weken zwangerschap werd opgenomen in het ziekenhuis wegens zwangerschapsvergiftiging. Ik kan me goed voorstellen dat je daarvan ondersteboven bent en dat je je zorgen maakt. Maar zij was vooral verdrietig over het feit dat ze plotseling tot de bevalling in het ziekenhuis moest blijven. En nee ze had daar niet een klein traantje om gelaten, hetgeen ik nog zou kunnen begrijpen, maar ze schreef: "ik heb 2 dagen non stop gehuild omdat m'n hele plaatje in elkaar stortte omdat ik vanaf nu lekker zou beginnen met alles helemaal ready maken voor de kleine meid". Twee dagen huilen omdat je de babykamer niet af kan maken. Holy guacomoly. Dan besef je wellicht onvoldoende hoeveel vrouwen er een moord zouden doen om die laatste nestelweken te skippen als ze daarvoor in de plaats een gezond kindje zouden mogen krijgen. En ja ze beaamde ook dat de gezondheid van de baby voorop stond en dat ze blij moest zijn dat ze nu in goede handen was, maar het feit dat ze twee dagen had lopen janken omdat ze niet meer kon klussen aan de babykamer bleef bij mij hangen. En op zo'n moment doe ik mijn best om me in te leven. Het is natuurlijk ook ruk om je planning ineens aan te moeten passen. En iedereen heeft recht op z'n eigen verdriet. Maar de nare kriebel bij het denken aan de post, bleef hangen.
Soms beseffen mensen onvoldoende wat ze hebben en dat ze in hun handjes mogen knijpen van geluk. Uit naïviteit, egocentrisme of onkunde om zich te verplaatsen in een ander. En ja, ik beken, ook ik heb me hier schuldig aan gemaakt. Maar ik zal me nooit meer druk maken om het geslacht van de baby, het leeftijdsverschil met onze dochter, de uitgerekende datum of eventuele zwangerschapskwaaltjes. Allemaal ondergeschikt aan het voorrecht om überhaupt zwanger te kunnen worden en een gezond, levend kindje te mogen krijgen.
Een vriendin vertelt het verhaal over een collega die per ongeluk zwanger is geworden en overal rondtoetert dat het niet de bedoeling was, ze zichzelf eigenlijk nog te jong vindt, ze nog hadden willen reizen en ze flink baalt van haar eigen onzorgvuldigheid. Er werken meerdere vrouwen zonder kinderen, je weet nooit wat daar achterschuilt. Niet veel later vertelt één van deze vrouwen inderdaad te kampen met een onvervulde kinderwens. Zij heeft het irritante gezwets van de ontevreden, zwangere collega lijdzaam aan moeten horen.
Zwanger worden, zwanger blijven en een gezond kindje krijgen is een voorrecht. Een voorrecht waar iedereen zich bewust van zou moeten zijn. Het is niet iedereen gegund. In plaats van altijd meer (de perfecte timing) anders (een jongen in plaats van een meisje) of beter (zorgeloos fröbelend de 40 weken volmaken in een probleemloze zwangerschap) willen, siert het om blij te zijn met wat je hebt. En als je dat niet kunt, houd de onvrede dan in ieder geval voor je en denk ook even aan de mensen die met lege handen staan.
Reactie plaatsen
Reacties