Afscheid

Afscheid - Ons verhaal deel 10 Na drie volle dagen thuis zouden we ons zoontje moeten begraven. Vooraf was ik bang dat ik geen afscheid zou kunnen nemen. Hoe kun je je kindje na drie dagen alweer laten gaan?

Maar de paar dagen die onze zoon thuis was, werd het steeds warmer. Het was broeierig weer. Daardoor zagen we ons kindje ook snel verkleuren. We waren erg bang dat er een punt zou komen waarop hij niet meer goed toonbaar zou zijn of zelfs zou gaan ruiken. Dat wilden we onze dochter niet aandoen. Elke dag nam ik een beetje afscheid en dinsdag was ik klaar om ons zoontje te begraven; het was tijd.

Die ochtend kwam onze uitvaartverzorgster al vroeg bij ons om ons kindje klaar te maken. Zij zou ook het vervoer verzorgen zodat we ons daar niet druk om hoefden te maken. Die morgen kleedden we onszelf zo mooi mogelijk aan. Gek genoeg had ik veel energie. Ik er klaar voor om het afscheid zo mooi mogelijk te maken. Hoe verdrietig ook, dit was een belangrijke dag en dit moesten we zo goed mogelijk doen. Voor onze mooie baby zoon. We wikkelden hem in de prachtigste en zachtste hydrofiel en legden hem in het rieten mandje waarin hij zou worden begraven. Op het mandje hadden we een blauwe streng met bloemen laten zetten. We gaven hem lieve briefjes en zijn knuffeltje mee. Samen met onze dochter namen we een laatste keer afscheid. Ik aaide nog één keer over zijn wang en buikje, zoals ik dat weekend zo vaak had gedaan. Daarna deden we met zn drieeën de lusjes van het mandje dicht en staken we een kaarsje op.

We kozen voor een intiem afscheid, alleen met onze dochter en ouders. De natuurbegraafplaats was drie uur rijden en hadden we niet vooraf bezichtigd, dus dat was nog erg spannend. Gelukkig was de locatie prachtig. Het gebouw waar we aankwamen was zo mooi; het voelde meteen helemaal goed. Door de grote glazen puien kon je de groene omgeving zien. Dat uitzicht was zo mooi dat ik het niet eens kan omschrijven; een magisch sprookjesbos komt nog het meest in de buurt. In het midden van de ruimte stond het mandje van onze zoon met bloemenkrans. Eromheen stonden boomstammen met kaarsen. Het was klassiek, sfeervol en warm. Het was perfect.

Mijn vriend mocht zelf het mandje naar het graf dragen en in de kuil tillen. We werden gelukkig wel met een elektrische wagen naar de begraafplaats gebracht. Mijn dochter was meteen helemaal weg van 'het treintje'. Helaas stikte het door het broeierige weer van de muggen die we van ons af moesten slaan. Na vijf minuten kwamen we aan bij het graf van ons kindje. Mijn vriend tilde het mandje in het graf. Het was hartverscheurend om te zien dat hij met zoveel liefde en verdriet deze laatste taak volbracht.

We stonden nog geen minuut naast het graf toen mijn dochter opgewekt vroeg wanneer we weer in het treintje gingen. Meteen werd de droevige sfeer weer een stukje luchtiger. Nadat onze ouders hun bloemen in het graf hadden gelegd, namen ze onze dochter mee terug naar het 'treintje'.

Mijn vriend en ik zeiden nog een laatste keer hoe godsgruwelijk, niet te bevatten veel, we van ons zoontje hielden, gooiden onze bloemen op het mandje en speelden het muziekdoosje dat aan zijn wieg hing af.

"Somewhere over the rainbow
Bluebirds fly
And the dreams that you dream of
Dreams really do come true-ooh-ooh
Someday I'll wish upon a star
Wake up where the clouds are far behind me
Where trouble melts like lemon drops
High above the chimney tops that's where
You'll find me, oh"

En toen namen we afscheid. Vijf dagen nadat we onze zoon in onze armen hadden mogen sluiten. Het was nog steeds amper te bevatten. Ronduit bizar. Surrealistisch. Was dit ons echt overkomen? Het afscheid was onmogelijk. Maar we moesten dit doen. Voor onzelf en voor onze mooie zoon. We moesten hem laten gaan.

En dus stapten we weer in het treintje. Ons nieuwe leven tegemoet. Met oneindig veel liefde voor onze volmaakte zoon maar ook met eeuwig gemis omdat we zonder hem nooit meer compleet zouden zijn.

Slaap zacht lief kindje. Tot ooit boven de regenboog.