Gelukkig lagen de geboortekaartjes nog niet klaar toen onze zoon stilgeboren werd. Ik had alleen wat pinterest foto's verzameld maar nog geen concreet ontwerp gemaakt. Na zijn geboorte ben ik wel vrij snel begonnen met het maken van de geboorte- en tevens rouwkaart. Twee voor de prijs van één. Na twee weken was het ontwerp zo goed als af. Toch heeft het versturen uiteindelijk drie maanden geduurd.
Het kaartje moest natuurlijk perfect zijn. De eerste en enige schriftelijke aankondiging van het bestaan van onze zoon. Om die reden liet ik meerdere proefdrukken maken van verschillende kaarten. Onze uitvaartonderneming raadde Made for Moments aan, uiteindelijk hebben we daar ook voor gekozen. Zij leverden ook rouwenveloppen en hadden een afdeling rouwkaarten voor kindjes. Ik liet ook een proefdruk maken via Hippe Geboortekaartjes. Dat was minder geslaagd. Bij de proefdruk kreeg ik een volle envelop met 'glitter vomit' in de vorm van blije kleurtjes, stickers, kortingsbonnen en reclame voor babyproducten inclusief een tester babyzalf. Ik vroeg me af of ze mijn kaartje überhaupt hadden gezien. Want ja al die billenzalf konden we natuurlijk heel goed gebruiken...NOT.
Toen we eindelijk helemaal tevreden waren, moesten de adressen worden verzameld, adresstickers worden geprint, postzegels worden gehaald en geplakt en -zodra alles gereed was- de boel worden verstuurd. Waar dit bij een normale geboorte een vrolijk gebeuren is, voelde het project 'kaart' nu als een soort van obstacle run. Op zich niet veel werk maar alles bij elkaar alsof we de Himalaya moesten bedwingen. Wellicht ook omdat dit de laatste grote rouwtaak was en we hierna zo goed als klaar zouden zijn.
Tijdens het vouwen van de kaarten en het stickeren van de enveloppen, was ik gespannen en werd ik letterlijk misselijk. Het voelde even alsof ik weer helemaal opnieuw mijn zoontje moest begraven, nu in de vorm van het invouwen en sluiten van de enveloppen. Toen alles gereed was en zelfs de postzegels eindelijk erop zaten -we kozen voor roze hartjes in plaats van grijze rouwstickers- kon de stapel aangeboden worden aan Post NL.
Ik liep naar de rode bus op de hoek van onze straat. Toen ik de voordeur achter me dicht deed, begon het intens hard te regenen. Ik regende helemaal nat maar week niet van mijn doel af. Eerst bezorgde ik een aantal kaarten bij de buren. Zo snel mogelijk, en bijna sluipend op mijn tenen, in de hoop niemand tegen te komen. Het voelde gek genoeg als een soort van 'walk of shame'. De rest van de kaarten deponeerde ik in de brievenbus. Na het legen van de tas liep ik terug naar huis. Mijn tranen vermengden zich met de regen. Ik was honderd kaarten armer maar voelde me tien kilo lichter.
Reactie plaatsen
Reacties