Tsunami

Na het overlijden van onze zoon deed ik online een snelcursus babyverlies. Ik las alles wat ik erover kon vinden. Meerdere malen kwam ik tegen dat de rouw je plotseling kan overvallen door onhandige opmerkingen van anderen. Als een klap in je gezicht. Een ijskoude douche. Een vrije val. Ik kon me daar slecht een voorstelling van maken omdat iedereen in onze omgeving zo met ons meeleefde.

Toch is het inmiddels twee keer gebeurd. Zo'n 6 weken na de bevalling ging ik met vriend en dochter naar de markt. Even wat lekkers halen voor vrienden die 's avonds kwamen eten. Ik verruilde mijn zwangerschapslegging voor een jurkje en deed mijn best om er vrolijk en zonnig uit te zien. Ik koos bewust voor een outfit die mijn buik niet zou accentueren. Na een aantal boodschappen stonden we bij de kraam met Turkse lekkernijen. We kochten Turks brood, olijven, aioli en andere smeersels. Mijn dochter kreeg een broodje aangeboden. Voor ons werd speciaal een dadel met walnoten bereid. Toen kwam de klap: "ik zie dat u zwanger bent, dan kunt u wel wat extra kracht gebruiken". En wat moet je dan antwoorden? "Nee ik ben niet zwanger" deed geen recht aan de situatie en voelde verkeerd, dan zou ik immers gewoon een dikke buik hebben en dat trok ik niet; ik was net bevallen na 40 weken, die buik zat er verdorie niet voor niets. "Ja dankjewel" was al helemaal onmogelijk om uit te spreken. Ik was niet zwanger en kon niet doen alsof. Het werd in plaats daarvan "Ik ben niet zwanger. Maar ben het kort geleden wel geweest hoor". De verkoper was meteen van zijn stuk gebracht en voelde feilloos aan dat het niet goed zat. Hij excuseerde zich meerdere malen en wenste ons sterkte toe. Ik slikte mijn tranen weg. Het voorval leverde ons een gratis brood op, dat dan weer wel. 

Met het oog op een eventuele toekomstige zwangerschap, en de impact op mijn lichaam, besloot ik om fysiotherapie te volgen, vooral voor mijn bekkenbodemspieren. Al in mijn eerste mail legde ik kort mijn situatie uit. De intake werd vooral benut om mijn verhaal te doen. De fystiotherapeute gaf aan dat ze het belangrijk vond om hier de tijd voor te nemen. De afspraak erna werd onderzocht wat de 'schade' was en namen we oefeningen door. Vanwege vakanties vond de derde afspraak vier weken later plaats. Na een korte evaluatie van de oefeningen werd mij gevraagd om te gaan liggen. Terwijl ik mezelf uitkleedde vroeg de fystiotherapeute tussen neus en lippen door of ik nog borstvoeding gaf. Overrompeld door de vraag antwoordde ik stotterend dat mijn kindje was overleden. Vervolgens heb ik tien minuten gehuild. De rest van de afspraak was ik compleet van de kaart. Juist in die omgeving, waar ik mezelf veilig waande -ik had immers zeer gedetailleerd met haar over mijn situatie gesproken- kwam die vraag keihard aan. Ik werd wreed geconfronteerd met mijn status quo op een moment dat ik daar helemaal niet op voorbereid was.

Het zal nog veel vaker voorkomen dat het onderwerp onverwachts danwel verwachts ter sprake zal komen. Zoals toen ik in de rij stond te wachten bij de creche en een moeder mij vroeg hoe het nu ging met twee kindjes. En wat vertel ik mensen die vragen of en hoeveel kinderen ik heb? Het voelt niet goed om onze zoon te verzwijgen. Maar het voelt ook niet goed om iedereen mijn tranen te laten zien. Helaas heb ik dat laatste niet altijd in de hand. Een plotselinge opmerking of gebeurtenis kan binnen één seconde leiden tot een allesomvattende tsunami aan emoties waardoor ik word overvallen en overmand. Ik kan geen adem halen, niet denken en me alleen maar overgeven aan het intense verdriet dat door mijn lichaam golft met een onafwendbare huilbui tot gevolg.