Googlen

Ons verhaal (deel 5) Nadat ze in het ziekenhuis met 39.6 weken zwangerschap vaststelden dat het hartje van ons kindje niet meer klopte, werden we twee dagen naar huis gestuurd voordat de bevalling zou worden ingeleid. Twee dagen lang huilen, piekeren, praten, netflixxen, appen en heel veel googlen.

Gek genoeg ben je niet full-time verdrietig. Dat is kennelijk onmogelijk. We hebben dus ook gelachen. Ik genoot van de sushi wraps die we bestelden en van de foute serie die we binge-den. Het verdriet kwam in golven maar zodra het kwam ging ik even kopje onder of beter geformuleerd werd ik hardhandig 'gewaterboard'. Ik nam mezelf op dat moment één ding voor: ik wilde niet verdrinken. Mijn relatie zou hier niet aan onderdoor gaan en de negatieve impact voor onze dochter moest zo klein mogelijk blijven. Daar zou ik voor zorgen. No matter what.

Meteen na ons bezoek aan het ziekenhuis kwam de uitvaartonderneming al bij ons langs om de hoofdzaken door te spreken. Sanneke van Knuf&Ko luisterde met liefde en aandacht naar ons verhaal en onze wensen. Ze had de omdankbare taak om ons voor keuzes te stellen die je absoluut niet wilt maken; begraven of cremeren? Wat voor graf? Wat voor uitvaart? Klein of grootschalig? Wel of geen obductie? Ook hersen- en schedelobductie? Hoe wil je je kindje opbaren? Watermethode, koelplaat of balsemen? Haal je je kindje zelf op of wordt hij gebracht? Waar wil je je kindje opbaren? Welke kleertjes krijgt je kindje aan? Hoe breng je de laatste dagen door en wie nodig je uit?

Ik ben nog steeds heel blij dat mijn vriend en ik steeds op één lijn zaten en vrij snel de belangrijkste zaken besloten en geregeld hadden. Ik kan me goed voorstellen dat dat ook heel anders kan gaan. We hoopten op meer duidelijkheid over het overlijden van ons kindje met het oog op een eventuele opvolgende zwangerschap. Om die reden kozen we voor een volledig onderzoek maar zonder hersen- en schedelobductie. De kans dat bij een dergelijk onderzoek een doorslaggevende vondst zou worden gedaan werd niet groot geacht terwijl het wel zichtbare sporen na zou kunnen laten. Verder kozen we voor begraven op een mooie natuurbegraafplaats en zonder poespas dus ook een hele simpele uitvaart met alleen opa's en oma's als genodigden. We hadden op alle fronten behoefte aan rust en intimiteit. Omdat er een obductie plaats zou vinden viel de watermethode af. Balsemen vonden we te chemisch. Daarom kozen we voor opbaren op een koelplaat in zijn eigen slaapkamertje in zijn eigen ledikantje. Tijdens de periode bij ons thuis zou familie ons kindje komen bewonderen en een handjevol vrienden langskomen. Gelet op de beperkte tijd en energie wilden we geen 'open huis' en niet te veel drukte.

Door de spanning en het verdriet was ik ontzettend moe. De slaaptabletten die ik mee had gekregen heb ik niet hoeven gebruiken omdanks de lichamelijke ongemakken waar ik vanwege mijn enorme buik mee kampte. Kon ik even niet slapen dan verslond ik informatie: in record tijd las ik drie zelfhulpboeken over het thema babyverlies, elk forum en facebookgroep over het onderwerp en blogs van 'lotgenoten' in een poging om de situatie onder controle te gekregen. Google was my best friend en stilgeboorte mijn nieuwe 'favoriete' zoekterm.

Ik keek uit naar de bevalling. Mijn enorme buik deed me vooral denken aan hoe het was en had moeten zijn. De stilte was letterlijk voelbaar. Het lichamelijke ongemak diende geen enkel doel meer. Van mij mocht de baby komen.