Ons verhaal (deel 2). Ik ben van nature geen zoetekauw. Dat veranderde toen ik zwanger werd van mijn dochter. Vooral chocolade en taart stonden hoog op mijn verlang- en boodschappenlijstje. Visite tijdens mijn kraamverlof was een goed excuus om de trend ook na de bevalling door te zetten. Voor elk nieuw bezoek nieuwe taart. En als er iets overbleef, offerde ik me graag op. Meer dan eens snaaide ik een stuk overgebleven cake als ontbijt, vaak ook in een verwoede poging om slaapgebrek en energietekort te compenseren. Het zal niet verbazen dat het een behoorlijke tijd heeft geduurd voor ik weer afgekickt was van de suikers.
Flashforward naar 2020. Tijdens de zwangerschap van mijn zoon kwam de suikerjunk in mij weer naar boven. Met de gezondheid de baby in gedachten, en de +5 kilo die ik nog steeds niet kwijt was na mijn eerste zwangerschap, deed ik een verwoede poging om de verleiding te weerstaan. Maar het liefste at ik weer de hele dag taart, chocolade en koekjes.
Tijdens mijn verlof was het hoogzomer. Voor mij een excuus om mini magnums in huis te halen. Zo at ik de laatste weken van mijn zwangerschap 's avonds na het eten als mijn dochter op bed lag steevast één mini magnum. En mijn baby genoot volop mee. Hij was altijd erg actief rond een uur of 20 's avonds en danste dan vrolijk rond in mijn buik. Het koude, zoete ijsje bood ons lieve kindje een extra stimulans om lekker te bouncen.
Tot ik hem een week voor mijn uitgerekende datum ineens nauwelijks voelde bewegen, ook niet tijdens het eten van mijn dagekijkse portie 'calcium'. Ik voelde met moeite 10 bewegingen gedurende twee uur en besloot af te wachten. De volgende dag bewoog hij weer als vanouds en ook op de comtrole twee dagen later was alles perfect. Opgelucht haalde ik adem, zie je wel niks aan de hand, onze baby is gewoon energie aan het vergaren voor de bevalling, logisch toch, dacht ik gerustgesteld.
Exact een week later, twee dagen voor mijn uitgerekende datum, voelde ik de baby 's avonds wederom minder bewegen. Omdat dit een week eerder ook al was gebeurd, maakte ik mij niet zoveel zorgen. Ik besloot weer een nachtje af te wachten. Het was al 23 uur en een week eerder was het ook loos alarm geweest. "Waarschijnlijk is hij deze laatste weken 's avonds gewoon wat rustiger", sprak ik mezelf moed in. Mijn vriend legde nog even zijn hoofd op mijn buik om naar het hartje te luisteren. Dat klonk luid en duidelijk. Toch wel lichtelijk gespannen ging ik die nacht slapen. Helemaal gerust was ik er niet op. 's Nachts werd ik wakker en voelde ik de baby heel duidelijk draaien in mijn buik. Zie je wel, weer voor niks zorgen gemaakt, dacht ik nog terwijl ik in slaap viel.
Boy was I wrong.
Reactie plaatsen
Reacties