Ons verhaal (deel 1). Mijn vriend doet onze voordeur open. Hij komt terug van een week wintersport. Nog voordat hij zijn jas uit heeft kunnen doen, vertel ik hem dat ik een verrassing heb. Op de test die ik in zijn handen duw staan twee roze streepjes: ik ben vier weken zwanger! We proberen niet te hard te juichen want het is daarvoor al twee keer vroeg misgegaan.
Vanaf dat moment ben ik op van de zenuwen. Paniek en stress razen door mijn lichaam. De angst dat het weer fout zal gaan heeft mij volledig in zijn greep. Met zes weken hebben we al de eerste echo afspraak staan. Toch duren de dagen tergend langzaam en ik doe zo'n twee zwangerschapstesten per dag. Het roze streepje biedt enige houvast al is het schijnveiligheid. De angst is zo groot dat ik het zelfs op mijn werk meldt en hulp zoek van een professional. Eindelijk breekt het eerste echo moment aan: we kunnen ons geluk niet op als we een klopend hartje zien. Ik huil van opluchting.
Met elke nieuwe echo vergaar ik steeds een beetje meer vertrouwen op een goede uitkomst. Toch schiet ik nog regelmatig in de stressmodus. Mijn dossier van de verloskundige leest als een slecht boek met mijzelf in de hoofdrol als hysterica. Zo ben ik compleet in paniek nadat ik een kastje heb geverfd, nota bene met zwangerschapsproof verf maar de doek die ik gebruikte was dusdanig aangetast dat ik mij niet voor kon stellen dat dit geen schade aan zou kunnen richten bij de baby. Volgens het logboek 'huil ik het spreekuur vol'. Dergelijke paniekaanvallen treffen mij ook als ik erachter kom dat ik per ongeluk parmezaanse kaas heb gegeten, ik tijdens een vakantie in Griekenland op het water heb gevaren in een speedboat, de baby meermaals per dag de hik heeft in mijn buik, mijn vriend na het werken in de tuin zonder zijn handen te wassen mij een hapje kaasstengel geeft, ik een taartje eet waar chocolademousse in zit, een concert heb bezocht met luide muziek en ik een keer wat meer plas dan normaal. Gelukkig kan ik na elke paniekaanval de angst ook weer loslaten en doorgaans is het na een dag of twee weer uit mijn systeem. Toch kom ik nog een paar keer langs voor extra controles en boek ik twee uitgebreide pretechos (met 16 en 28 weken) waarbij de baby wordt gecheckt. Uiteindelijk wordt onze dochter gezond en wel geboren na 40.6 weken.
Zo gespannen en angstig als ik was tijdens deze eerste zwangerschap, zo ontspannen en relaxed was ik tijdens mijn zwangerschap van onze zoon. Geen paniekaanvallen of angstige telefoontjes naar de verloskundige.
En juist dan slaat het noodlot toe...
Reactie plaatsen
Reacties