Ons verhaal (deel 4). Mijn vriend zet mij af bij de hoofdingang van het ziekenhuis en ik loop alvast naar binnen terwijl hij de auto parkeert. Ik word vrijwel meteen tegengehouden door iemand van de beveiliging. Kennelijk heb ik per ongeluk de personeelsingang genomen. Huilend wijs ik op mijn buik en ik geef aan dat het niet goed gaat. "Ik moet met spoed naar de afdeling verloskunde" breng ik uit. Dit is gelukkig genoeg om door te mogen lopen.
Met mijn dikke buik ren ik zo goed en zo kwaad als ik kan door het ziekenhuis. "Groene lijn, twaalfde verdieping. Groene lijn, twaalfde verdieping." dreunt er steeds door mijn hoofd. Voor ik het weet sta ik voor dichte deuren op de twaalfde etage. Het duurt even voor ik de knop van de deur heb gevonden. Vanaf dat moment gaat het snel. De artsen staan al klaar, ik word naar de triage kamer geleid en meteen wordt de echo apparatuur aangezet. Ik spring nog overeind om het geluid van mijn telefoon aan te zetten voor het geval mijn vriend mij niet kan vinden. De arts gaat meteen aan de slag. Kort erna belt mijn vriend inderdaad in paniek op. Hij heeft de verkeerde route gevolgd. Ik geef instructies en hang snel weer op. De arts gaat weer verder maar het is mij veels te stil. "Vertel alsjeblieft wat je ziet" zeg ik gestresst. "Zie je de baby al? Kan je zijn hartje al zien? Vertel alsjeblieft alles". Ze legt uit dat de baby in een vreemde hoek ligt zodat ze de hartkamer nog niet in beeld heeft kunnen brengen. Maar normaal gesproken ziet ze nu wel al iets knipperen, dat is nu niet het geval. De seconden lijken uren te duren en dan vertelt ze wat ik allang weet "kijk hier is de hartkamer, zoals je kunt zien klopt het hartje niet meer. Sorry ik weet niet goed wat ik moet zeggen ik vind het heel erg voor je". Op dat moment hoor ik in de gang mijn vriend aankomen, ik spring op en ren hem tegemoet "De baby is overleden, zijn hartje klopt niet meer" breng ik uit terwijl ik troost zoek in zijn armen. "Waarom huil je niet" vraagt hij aan mij. Door de shock kan ik niet huilen en blijf ik ijzig kalm. De arts maakt nogmaals een echo zodat ook mijn vriend met eigen ogen kan zien dat onze baby is overleden. Conform protocol verschijnt er bovendien al snel nog een tweede arts die de IUVD -zoals het medisch heet- bevestigt.
Vanaf dat moment is het een waas. De verloskundige arriveert om ons te steunen. Verder krijgen we enorm veel informatie over de vervolgstappen en keuzes die we plotseling moeten maken. Het plan is om twee dagen later de natuurlijke bevalling op te wekken. Wij gaan akkoord en ik slik de medicatie die hiervoor nodig is. Er worden flink veel buisjes bloed afgenomen zodat dit onderzocht kan worden en we krijgen een aantal flyers met informatie mee. Uiteraard bellen we onze ouders om hen op de hoogte te brengen. Zon 2,5 uur later verlaten we het ziekenhuis om thuis de keiharde realiteit tot ons door te laten dringen.
Mijn hoofd tolt en ik ben gesloopt. Ik heb een zorgeloze zwangerschap gehad en ben de volgende dag uitgerekend. De baby zit nog 'veilig' in mijn buik. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand maar van binnen is het doodstil.
Reactie plaatsen
Reacties