In het tweede kwartaal van 2021 (het kwartaal waarin ik was uitgerekend van mijn zoon) werden er 43.990 kinderen geboren. Dat is het hoogste aantal in tien jaar tijd. Ook mijn vriendinnen zaten tijdens de lockdown niet stil. Het resultaat: een groep van zeven zwangeren. We deelden tijdelijk lief en leed. Van terrasjes bezoeken en (te veel) taartjes eten tot synchroon klagen over zwangerschapskwaaltjes. Voorpret galore. Totdat je baby doodgaat en je met grof geweld uit de groep gegooid wordt. Althans zo voelt het.
De rest gaat namelijk 'gewoon' door zonder jou. En waar zij zich druk maken om krampjes, voedingskleding en de juiste draagzak, ben jij bezig met het organiseren van de uitvaart. Waar zij duizend foto's maken van de nieuwe aanwinsten, komt bij jou make a memory op bezoek voor de eerste en tevens laatste fotoshoot. En terwijl zij nauwelijks slapen vanwege de nachtelijke voedingen, doe jij geen oog dicht vanwege het oneindige gemis.
Er mag geen misverstand over bestaan, mijn vriendinnen zijn enorm lief. Er wordt volop rekening met mij gehouden. En natuurlijk moet er ruimte zijn om nieuwe babies te verwelkomen en te bejubelen. Die zijn niet zomaar op de wereld getoverd daar is noeste arbeid aan vooraf gegaan. En dat moet gevierd worden. Maar sommige opmerkingen krassen onbedoeld door mijn ziel: 'Heerlijk he knuffelen met een kraakverse baby'! confronteert mij met het feit dat ik nooit zal weten hoe het voelt om mijn zoon tegen mij aangeplakt te hebben. 'Wat leuk een nieuwe lichting baby's!' Ik wil schreeuwen: zien jullie dan niet dat er iemand ontbreekt? Maar als de groepsapp weer eens stil valt en de krekels de boventoen voeren word ik ook ongelukkig. Juist dan ontstaat bij mij het idee dat er achter mijn rug om foto's en verhalen worden uitgewisseld, hetgeen ongetwijfeld gebeurt om mij te ontzien, en daarmee wordt dan weer bevestigd dat ik er niet meer bij hoor. Eigenlijk is het nooit goed en dat ligt volledig aan mij.
Reactie plaatsen
Reacties