Ons verhaal (deel 3). De volgende morgen haal ik mijn dochter uit bed en maak haar klaar voor de creche. We zitten beneden op de bank als ik me realiseer dat ik de baby nog niet heb gevoeld. "Schiet je op met douchen, ik wil de verloskundige bellen" app ik naar mijn vriend die nog boven is.
De verloskundige zegt aan de telefoon dat ze zich geen zorgen maakt, ik heb de baby 's nachts immers nog gevoeld, maar omdat ze merkt dat ik ongerust ben komt ze zo snel mogelijk langs. Tien minuten later gaat de bel. "Ik dacht dat je ergens anders voor belde" zegt ze lachend "je staat bovenaan de lijst van uitgerekende datums". Ze pakt meteen haar doppler tevoorschijn terwijl mijn vriend in de keuken zorgeloos koffie zet, hij gaat er op dat moment nog vanuit dat er niks aan de hand is. Ik ga op de bank liggen en mijn dochter kijkt nieuwsgierig toe. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar een hartslag kan de verloskundige niet vinden. Draaien, liggen, andere zij, ze denkt de baby even te voelen, nog een keer proberen, helemaal plat, weer op de andere zij. Ze doet verwoed haar best maar een hartslag vindt ze niet. Ik raak in paniek maar blijf rustig omwille van mijn dochter die juist op het punt staat om te vertrekken en met grote ogen toekijkt. Toch slaat het gevoel over want ze is compleet van slag als mijn vriend haar kort daarna naar de creche brengt. Ondertussen doet de verloskundige boven op bed een nieuwe poging. "Ik wil sowieso dat je zo naar het ziekenhuis gaat" zegt ze. Na een aantal nieuwe pogingen, en onbelangrijk telefoontje tussendoor van een andere zwangere dame die té veel tijd nodig heeft terwijl ik met bonkend hart en klamme handen op bed lig, zegt de verloskundige: "Dit gaat niet werken, ik zie dat je ongerust bent, ik stel voor dat jullie nu naar het ziekenhuis gaan.". Ik probeer de situatie te analyseren "hoe vaak komt het voor dat je geen hartslag kunt vinden met 40 weken" "komt het wel eens voor dat er in het ziekenhuis vervolgens niks aan de hand blijkt te zijn?" "moet ik mijn vluchttas meenemen" "wees nou maar gewoon eerlijk en zeg wat je denk ik kan het echt wel aan". De verloskundige geeft geen sjoege en antwoordt dat het niet vaak voorkomt maar wel eens gebeurt. Het kan volgens haar nog alle kanten opgaan; heel soms loopt het goed af, soms niet. Ik ben niet gerustgesteld en zodra mijn vriend terug is springen we met bedrukt gezicht in de auto. Vluchttas achterin. Mijn vriend, inmiddels ook ongerust, racet zo snel mogelijk door de spits van Den Haag richting het ziekenhuis. "Kut spits! Waarom staat dat ziekenhuis in godsnaam in het centrum van de stad", foeteren we. Busbaan, vluchtstrook, door rood licht, alles om zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te komen. Ik blijf angstvallig kalm. "Rijd nou maar rustig, we kunnen er toch niks meer aan veranderen." zeg ik. In mijn hart weet ik dat het al te laat is.
Reactie plaatsen
Reacties