liefste lijnen

over mij

In juni 2021 veranderde mijn leven. Hoogzwanger. Een dag voor mijn uitgerekende datum kreeg ik te horen dat mijn kindje was overleden. Twee dagen later werd onze zoon stilgeboren. Wat was hij prachtig. Onze allerliefste zoon. Onze lieve "Henkie" (werknaam/koosnaampje gebruikt door dochter). Je wilt hem ontdekken, besnuffelen, warm houden, knuffelen, sussen, voeden, zien opgroeien, leren leven, maar moet hem meteen weer loslaten. Onnatuurlijk. Onmogelijk.

Met een hoofd vol watten besloot ik twee maanden later alles uit te schrijven en te tekenen. Ondanks de donkere sluier die altijd op de achtergrond aanwezig is, kan ik intens genieten van onze dochter van drie jaar oud. Zij maakt ons leven zonnig. Ik schrijf ook over haar.

Waarom wil ik schrijven en delen? Om mijn hoofd vol gedachten leger te maken. Om het verhaal niet te vergeten. Voor later. Om mezelf minder eenzaam te voelen. Om lotgenoten te vinden. Om mensen die niet weten hoe het is een inkijkje te geven in hoe het voor iemand kan zijn. Om mensen die wel weten hoe het is te laten zien dat je niet alleen bent. Al voelt het soms wel zo. En voor die laatste groep: wat ontzettend ruk om in hetzelfde schuitje te zitten.

Waarom deel ik geen foto's? Het is niet dat ik me ervoor schaam of foto's niet mooi vind. Integendeel, ik vind de foto's van lotgenoten en sterrenkindjes doorgaans prachtig. Maar de foto's van onze kindjes vind ik gevoelsmatig te intiem; die houd ik liever voor mezelf. Mijn verhaal wil ik wel graag delen. Om die reden ben ik begonnen met tekenen.

Rouw kenmerkt zich door intense gevoelens inclusief boosheid, jaloezie, frustratie en irritatie. Niet de mooiste emoties. Emoties die ik vaak niet zou willen voelen maar er jammer genoeg wel zijn. Wellicht ben ik hierdoor soms nodeloos hard, ongenuanceerd of weinig emphatisch. In dat geval kan ik alleen maar zeggen: neem het niet al te letterlijk, ik ben tijdelijk ontoerekeningsvatbaar.